Helaas is het wonder waar op gehoopt werd geen waarheid geworden. Op 10 maart dit jaar is Joop overleden. Sinds zijn laatste bericht in december is er geen behandeling meer gestart en werd zijn conditie gaandeweg slechter.
Met Kerst hebben we nog fijn samen gegeten bij Lies en Diederick. Jaap en Krista waren daar samen voor het eerst als stel bij.
Daarna werd steeds sneller een stukje ingeleverd op mobiliteit. Begin februari moest er een bed in de woonkamer komen omdat Joop de trap niet meer op kon. Hij had toen veel pijn in zijn benen, op dat moment werd gedacht dat er uitzaaiingen in de botten zouden zitten. Omdat de pijn steeds heviger werd is er op dat moment ook een morfinepomp geïnstalleerd. Toen ook dat niet afdoende was werd hij met dormicum in een tijdelijke slaap gebracht.
Relatief rustige weken volgden (met continue lage dosis morfine). Lies en Anne-Mieke zijn eind februari nog een nachtje naar Eindhoven gegaan, Joop heeft toen nog een potje schaak gewonnen van Jaap.
Omdat gedacht werd dat de tumor in de botten zat mocht hij op dat moment niet meer uit bed komen. Maar Joop is Joop niet, als hij niet wilde weten waar de pijn vandaan kwam. Daarom is hij 1 maart nog voor een röntgenfoto naar de polikliniek gegaan. Daar was niets op de botten te zien. De dagen daarna ging hij weer langzaam stappen zetten. Met dit nieuws kon hij zijn “conditie weer opbouwen”.
Zaterdag 5 maart kwam helaas de pijn weer terug, waarop hij opnieuw in een tijdelijke slaap gebracht werd. Wederom werd hij daar redelijk pijnvrij van wakker. Zondag was een goede dag. Jaap en Krista zijn op bezoek geweest, Lies en Diederick met de kinderen. Nog gezellig even met opa op het bed omhoog en omlaag. ’s Avonds hebben Diederick en Joop nog een potje klaverjas gewonnen en daarna hebben Joop en Anne-Mieke nog een wijntje gedronken.
De volgende dag was het echter opnieuw mis. De palliatieve sedatie is toen ingezet. Wij waren er als gezin bij... Het was goed zo “ik heb een mooi leven gehad” zei hij.
De dagen daarna is hij soms nog bij geweest, wat toen bijzondere en mooie momenten opleverde. Op donderdag 10 maart is hij overleden.
Vandaag zijn we een half jaar verder. Het blijft onwerkelijk en verdrietig. We zijn dankbaar voor alle mooie momenten die we samen hebben beleefd. Er is veel bewondering voor de zoektocht naar behandelopties en al zijn optimisme daarin, zoals te lezen is in het verloop van deze blog.
Wij hopen dat deze blog kan voortleven als memoriam en steun voor bekenden maar ook voor onbekenden die in een zelfde situatie zitten.
Anne-Mieke, Jaap en Lies
Geen opmerkingen:
Een reactie posten